Henryk Krajewski (1898 – 1989), ps. Wicher, Eryk, Bąk, Trzaska, Leśny vel Henryk Turowski, Henryk Jezierski, Henryk Rogowski, Wasyl Biszko. Walczył w dwóch wojnach światowych, podpułkownik Wojska Polskiego, cichociemny.
W 1918 roku jako ochotnik zgłosił się do Wojska Polskiego, otrzymał przydział do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Po jej ukończeniu mianowano go podporucznikiem piechoty z przydziałem do 31 pułku Strzelców Kaniowskich.
Henryk Krajewski 20 września 1939 roku, po przekroczeniu granicy węgierskiej został internowany i przewieziony do obozu pod Visegradem nad Dunajem, skąd uciekał, za drugim razem pomyślnie. Przedostał się do Wojska Polskiego we Francji. Walczył w 8 pułku piechoty 3 Dywizji Piechoty w Bretanii, był dowódcą III batalionu. W czerwcu 1940 roku przedostał się do Wielkiej Brytanii. Otrzymał przydział w brygadzie spadochronowej WP. Przeszedł szkolenie oraz kurs dywersyjny i w styczniu 1942, został awansowany do stopnia podpułkownika. Zaraz po tym, z 6 na 7 stycznia 1942 został zrzucony na tereny okupowanej Polski, wraz z 5 innymi cichociemnymi
W lutym 1942 wyznaczono go na zastępcę szefa Związku Odwetu, w tym samym czasie pełnił funkcję oficera szkoleniowego Związku Odwetu. Był odpowiedzialny za przygotowanie i realizację akcji dywersyjnej „Wieniec” (paraliż linii kolejowych wokół Warszawy).
Po przemianowaniu Związku Odwetu w Kierownictwo Dywersji (Kedyw) objął W grudniu 1942 roku został szefem Oddziału IV (szkoleniowego) w sztabie Kedywu. Zorganizował szkołę dywersyjną o kryptonimie „Zagajnik”, która działała do lipca 1944 roku. Dzięki niemu wydano podręczniki o działaniach dywersyjnych. W latach 1943 – 1944 był odpowiedzialny za zaopatrzenie dla okręgów wschodnich. Uczestniczył w akcji „Burza”.
11 grudnia 1944 roku został aresztowany za przynależność do Armii Krajowej i po ciężkim śledztwie skazany na 10 lat więzienia a także pozbawienia praw obywatelskich na 5 lat. Odbity ze 120 innymi więźniami w czasie transportu do więzienia we Wronkach. Dokonali tego partyzanci z oddziału „Orlika” 26 lipca 1945 roku. Ukrywał się do 6 października 1945, kiedy to ujawnił się w komisji likwidacyjnej płk. „Radosława”. W ramach ujawnienia kara więzienia uległa zawieszeniu.
Pomimo ujawnienia, był prześladowany przez aparat bezpieczeństwa. Kilkakrotnie zmieniał miejsce zamieszkania. Jest autorem wspomnień z lat 1939–1945. Jego grób znajduje się na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
Otrzymał Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari (V kasy), Krzyż Walecznych (dwukrotnie), Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami i Srebrny Krzyż Zasługi.
źródło: wikipedia.org
Artykuł powstał dzięki wsparciu programu przez Gminę Wrocław
„11 grudnia 1945 roku został aresztowany za przynależność do Armii Krajowej i po ciężkim śledztwie skazany na 10 lat więzienia a także pozbawienia praw obywatelskich na 5 lat. Odbity ze 120 innymi więźniami w czasie transportu do więzienia we Wronkach. Dokonali tego partyzanci z oddziału „Orlika” 26 lipca 1945 roku. Ukrywał się do 6 października 1945, kiedy to ujawnił się w komisji likwidacyjnej płk. „Radosława”. W ramach ujawnienia kara więzienia uległa zawieszeniu.”
Proszę POPRAWIĆ DATY – brak chronologii