Cegielski urodził się 26 sierpnia 1852 r. w Poznaniu. Był synem Hipolita, który w 1846 r. otworzył sklep o nazwie „Handel Żelaza”, a następnie warsztat, w którym remontowano maszyny rolnicze, a w kolejnych latach fabrykę machin i narzędzi rolniczych, a także lokomobili. Jednocześnie cały czas rozwijając firmę. Stefan po ukończeniu gimnazjum w Poznaniu rozpoczął naukę na akademii przemysłowej w Berlinie.
Cegielski żywo interesował się polityką, sympatyzował z katolickim konserwatystami. W 1884 r. został posłem w parlamencie Rzeszy, a także posłem do sejmu pruskiego. Głośno sprzeciwiał się germanizacji oraz kolonizacji ziem polskich, a także wspierał robotników, czym niewątpliwie narażał się oponentom politycznym. Ostatecznie wycofał się z polityki w 1903 r., kiedy to nie udało mu się ponownie zostać posłem.
W późniejszym czasie piastował funkcję prezesa i wiceprezesa Prowincjonalnego Komitetu Wyborczego na Wielkie Księstwo Poznańskie, wiceprezesa w Polskim Centralnym Komitecie Wyborczym, Radzie Narodowej, jak również innych organizacjach i instytucjach. Ponadto był członkiem Dyrekcji Głównej Towarzystwa Pomocy Naukowej im. Karola Marcinkowskiego, a także wiceprezesem rady nadzorczej spółki akcyjnej Teatr Polski w Ogrodzie Potockiego, jak również członkiem rady nadzorczej „Dziennika Poznańskiego”. Był również radnym Poznania.
W roku 1880 przejął po ojcu firmę, którą nazwał „Fabryka Machin i Urządzeń Rolniczych H. Cegielski w Poznaniu”. Problemy finansowe zmusiły Cegielskiego do przekształcenia firmy w towarzystwo akcyjne, którego został głównym akcjonariuszem, a także wiceprezesem zarządu. Od tej pory fabryka nazywała się „H. Cegielski Towarzystwo Akcyjne w Poznaniu”. Zakłady zaczęły prężnie działać, wobec tego powstała konieczność ich rozbudowy. Produkcję przeniesiono na ul. Główną do nowej fabryki. Odzyskanie przez Polskę niepodległości jeszcze bardziej wzmocniło zakłady Cegielskiego i wymusiło kolejną rozbudową. Zakupiono ponadto poniemiecką wytwórnię maszyn przy Sikorskiego, a także stworzono oddział na Wildzie. Okres dwudziestolecia międzywojennego był zloty dla firmy. Znacznie zwiększył się asortyment produkcji, który poszerzono o produkcję konstrukcji stalowych, parowozów, a także wagonów kolejowych i tramwajowych. Był to jeden z największych zakładów w Poznaniu. W 1923 r. pracowało tam ok 4500 pracowników fizycznych i ok. 500 umysłowych. Filie zakładów powstały w Inowrocławiu, Chodzieży i Rzeszowie, gdzie produkowano obrabiarki do metalu i uzbrojenie.
Po wybuchu wojny zakłady zostały skonfiskowane i przejęte przez koncern Deutsche Waffen und Munitionsfabriken, który produkował różne elementy na potrzeby niemieckiej armii. Po wojnie zakład został upaństwowiony i nazwany Zakłady Metalowe im. Józefa Stalina w Poznaniu. 28 czerwca 1956 r. w fabryce wybuch strajk. Pracownicy wyruszyli w stronę centrum, a wraz z pochodem zaczęli się do niego przyłączać pracownicy innych zakładów. W zakładzie dokonano symbolicznego usunięcia tablicy z nazwiskiem Stalina. Strajk został krwawo stłumiony przez ówczesne władze, ale odbił się szerokim echem w kraju i na całym świecie. 1 listopada 1956 r. nazwę ponownie zmieniono na „Zakłady Przemysłu Metalowego H.Cegielski w Poznaniu, Przedsiębiorstwo Państwowe”. Zakłady działają po dziś dzień. Oczywiście w zmienionej strukturze, albowiem lata transformacji spowodowały podział firmy na kilka spółek.
Publikacja powstała dzięki wsparciu Fundacji KGHM Polska Miedź
