Na świat przyszła 1 marca 1912 r. w Kijowie jako Janina Florow-Bułhak, chociaż istnieją wątpliwości co do prawdziwej daty i miejsca jej urodzin. Ona sama twierdziła, że ma gruzińskie pochodzenie, a w rzeczywistości urodziła się rok później niż oficjalnie podawano. Jej ojcem był Mikołaj Florow-Bułkah, a matką była Helena Juszczenko. Gdy miała osiem lat wraz z rodzicami opuściła Kijów i przeniosła się do Warszawy. Odebrała gruntowne wykształcenie we Francji, gdzie ukończyła paryską szkołę Sacré-Cœur, a ponadto Kursy Wokalno-Dramatyczne H. J. Hryniewieckiej w Warszawie.
Miała wszystko, żeby zostać gwiazdą, była piękna, utalentowana, miała charyzmę, przykuwała uwagę. Przyjęła pseudonim Ina Benita, który prawdopodobnie miał za zadanie ukryć jej prawdziwą tożsamość. Zadebiutowała na początku lat 30 w teatrzyku „Nowy Ananas”. Występowała także w „Morskim oku”, a na dużym ekranie zadebiutowała w „Puszczy” Ryszarda Biskiego, jednak dopiero rolą w „Jej ekscelencji subiekcie” u Boku Eugeniusza Bodo okazała się być sukcesem i przyniosła jej sympatię publiki oraz krytyków, którzy uznali ją za obiecującą aktorkę. Ina wystąpiła w wielu kinowych obrazach u boku ówczesnych gwiazd wielkiego ekranu, które cieszyły się uznaniem. W 1935 r. u boku Jadwigi Smosarskiej pojawiła się w obrazie „Dwie Joasie” Mieczysława Karewicza. Tego samego roku pojawiła się w komedii „Jaśnie pan szofer”, gdzie pierwszoplanową rolę męską grał Eugeniusz Bodo. Z Karewiczem pracowała jeszcze przy dramacie „Moi rodzice rozwodzą się”, obrazie obyczajowym „O czym się nie mówi”, a także komedii „Sportowiec mimo woli”, gdzie pojawiła się plejada polskich gwiazd kina międzywojennego z Adolfem Dymszą i Aleksandrem Żabczyńskim na czele. Zagrała także w ekranizacji powieści Tadeusza Dołęgi-Mostowicza „Doktór Murek”. Benita grywała także w warszawskich teatrach, m.in. w Teatrze Malickiej, teatrzyku kabaretowym „Ali Baba”, a także w kabarecie „Cyrulik Warszawski”.
Ina Benita była postacią zagadkową, wiele aspektów jej życia do dzisiaj pozostają pod znakiem zapytania, a jej postawy życiowe wciąż budzą kontrowersje. Po wybuchu II wojny światowej wyjechała z drugim mężem, Stanisławem Lipińskim do Lwowa, ale chwilę później powróciła do Warszawy. Przyzwyczajona do życia na pewnym poziomie nie przyjęła posady barmanki w Kawiarni „U Aktorek”, a że musiała z czegoś żyć zdecydowała się na występy w jawnym teatrach tj. „Niebieski motyl”, „Komedia”, czy „Miniatury”. Spotkało się to z niechęcią w kręgach artystycznych, albowiem aktorzy bojkotowali występy pod niemiecką agendą. Benita stała się persona non grata, zarówno w towarzystwie, jak i wśród publiczności, której do niedawna była ulubienicą. Jednocześnie Ina działała na rzecz podziemia konspiracyjnego współpracując z kontrwywiadem ZWZ-AK. Rozpracowywała polskich aktorów współpracujących z okupantem. Dzięki jej działaniom z obozu w Auschwitz uwolniono Zbigniewa Sawara a z Pawiaka Franciszka Brodniewicza. Podczas wojny poznała austriackiego oficera Ottonem Haverem, co uwolniło kolejną machinę oskarżeń o współpracę z nazistami. Niedługo później władze niemieckie odkryły żydowskie korzenie Benity, za co jej partner został aresztowany, a ona będąc w ciąży trafiła do Pawiaka.
Z Pawiaka udało się ją wydostać tuż przed wybuchem Powstania Warszawskiego. Tutaj można rzec, ślad za Iną się urywa. Według niektórych relacji zginęła ona wraz z dzieckiem ukrywając się w kanałach. Według innych relacji miała zginąć w centrum Warszawy od wybuchu granatu. Z kolei zupełnie inne światło rzucają informacje uzyskane od rodziny aktorki ujawione w 2018 r. Podobno pod koniec wojny Benita opuściła kraj wraz z synem i Hansem Goeringiem Paschalem, który został jej kolejnym mężem. Początkowo udali się do Dolnej Saksonii, później zamieszkiwali w Cannes i Nicei. Z kolejnym mężem Amerykaninem Lloydem Fraserem Scudderem wyjechała do Maroka, a stamtąd do Stanów Zjednoczonych. Zmarła 9 września 1984 r.
Publikacja powstała dzięki wsparciu Fundacji KGHM Polska Miedź
