Kronenberg urodził się 24 marca 1812 r. w Warszawie w rodzinie zamożnych Żydów. Jego ojciec Samuel był bankierem. Leopold był jednym z ośmiorga rodzeństwa. Sam wraz z żoną Ernestyną Rozalią Leo miał sześcioro dzieci. Ukończył gimnazjum pijarskie na Żoliborzu, a po zdanej maturze poszedł na studia na Akademię Praktyczno-Techniczną w Hamburgu, a następnie kontynuował naukę na Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie.
Po ukończeniu studiów powrócił do Warszawy i rozpoczął szeroko zakrojoną działalność kupiecką. Udało mu się zbić majątek na dzierżawie monopolu tytoniowego, a w 1860 r. otworzył fabrykę, tytoniu, która zatrudniała kilkaset osób.
Największe sukcesy odnosił jednak na niwie bankowej. Początkowo wprowadził na polskie ziemie w zaborze rosyjskim banki z Francji, tj. Crédit Lyonnais i Crédit Mobilier, a następnie w 1851 r. sam założył dom bankowy, który nazwał od swego imienia i nazwiska. Głównymi kredytobiorcami byli rolnicy i przemysłowcy. Z kolei w 1870 r. otworzył Bank Handlowy, który był jego największym dziełem.
Wśród dziedzin, które pozostawały wśród szerokiego spektrum zainteresowań pod kątem biznesowym było także rolnictwo. Kronenberg mocno angażował się we wszelakie inicjatywy, które prowadziły do unowocześniania tej gałęzi gospodarki. Był zwolennikiem oczynszowania chłopów.
Inwestował również w transport kolejowy, a sztandarowym projektem w tym zakresie była budowa tzw. Kolei Nadwiślańskiej. Ponadto był udziałowcem spółek cukierniczych, górniczych i hutniczych. Był właścicielem kilku cukrowni, a w 1870 r. zainicjował powstanie Warszawskiego Towarzystwa Fabryki Cukru.
Działał również na rynku wydawniczym. Wydawał „Gazetę Codzienną”, która w późniejszym czasie została przemianowana na „Gazetę Polską”, a której redaktorem był jego serdeczny przyjaciel Józef Ignacy Kraszewski.
Kronenberg był członkiem i działaczem wielu zrzeszeń i instytucji, był m.in. członkiem Giełdy Warszawskiej, Starszym Zgromadzenia Kupców, prezesem Rady Zarządzającej Kolei Warszawsko-Terespolskiej, członkiem Komisji Umorzenia Długu Krajowego, Rady Przemysłowej Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Duchownych Królestwa Polskiego. Ponadto założył Warszawskie Towarzystwo Ubezpieczeń od Ognina, Towarzystwo Kopalń Węgla i Zakładów Hutniczych.
Leopold Kronenberg był również zaangażowany w działalność polityczną. Był konserwatywnym liberałem, zwolennikiem Aleksandra Wielopolskiego. Obracał się wśród bogatych ziemian oraz grupy warszawskich inteligentów zwanych millenerami, którzy opowiadali się za długotrwała pracą organiczną, a dopiero w drugiej kolejności skupiali sięna odzyskaniu niepodległości. Zaczęto nazywać ich „białymi”, a sam Kronenberg otrzymał przydomek „Biały bankier”. Po wydarzeniach na Krakowskim Przedmieściu, kiedy to wojsko rosyjskie krwawo stłumiło pokojową manifestację powstała potrzeba uspokojenia nastrojów. W dniu 27 lutego 1861 r. powołano wobec powyższego Delegację Miejską pod kierownictwem „białych”, w której skład wszedł Kronenberg.
Był zwolennikiem Powstania Styczniowego, a po jego wybuchu zabiegał by „biali” nadal posiadali większość w Rządzie Narodowym. Po powstaniu przestał aktywnie udzielać się politycznie.
Zmarł 5 kwietnia 1878 r. w Nicei.
Publikacja powstała dzięki wsparciu Fundacji KGHM Polska Miedź
