Łukasz Ciepliński, ps. „Pług” (1913-1951). Był zawodowym oficerem Wojska Polskiego, uczestnikiem kampanii wrześniowej 1939 roku, w latach 1941-1945 inspektorem rzeszowskim ZWZ- AK. Po rozwiązaniu AK był jednym z dowódców „NIE” i DSZ, a następnie prezesem IV Zarządu Głównego WiN.
Urodził się 26 listopada 1913 w Kwiliczu w Wielkopolsce. W wieku szesnastu lat został słuchaczem Korpusu Kadetów nr 3 w Rawiczu. Maturę zdał w roku 1934 i następnie podjął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. Już dwa lata później rozpoczął służbę w 62. pułku piechoty w Bydgoszczy, gdzie z czasem objął dowodzenie kampanii przeciwpancernej.
Podczas walk nad Bzurą zniszczył sześć czołgów niemieckich, za co został odznaczony Orderem Virtuti Militari V klasy, a także awansowany na stopień porucznika. Wraz z resztką swojego pułku uczestniczył następnie w obronie Warszawy, a po jej kapitulacji uniknął niewoli. W grudniu 1939, już jako członek konspiracji, przedostał się na Węgry, gdzie odbył szkolenie przygotowujące do działalności podziemnej. Aresztowano go w drodze powrotnej do kraju, trafił do więzienia w Sanoku, skąd uciekł w maju 1940 roku. W latach 1940-1941 pełnił funkcję komendanta rzeszowskiego obwodu ZWZ, a do roku 1945 był inspektorem rejonowym ZWZ-AK Rzeszów.
W 1944, gdy ziemie polskie zaczęli zajmować Sowieci, jako członek organizacji „NIE”, następnie oficer Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj, stawiał czynny opór. W roku 1945 wstąpił do Zrzeszenia „Wolność i Niezawisłość”, by już dwa lata później stanąć na jego czele. Organizacja ta skupiała się głównie nie na walce zbrojnej, lecz na tajnej działalności politycznej. Ciepliński odtwarzał rozbitą aresztowaniami strukturę poprzez utrzymywanie łączności z Delegaturą Zagraniczną oraz rozwój działalności wywiadowczej i propagandowej.
Został aresztowany 28 listopada 1947. Przez trzy lata w więzieniu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego na warszawskim Mokotowie był poddawany brutalnemu śledztwu; z niektórych przesłuchań przynoszono go w kocu, stracił częściowo słuch, podawano mu także środki psychotropowe. 14 października 1950 skazano go na pięciokrotną karę śmierci oraz 30 lat więzienia. Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. 1 marca 1951 Ciepliński został zamordowany strzałem w tył głowy razem z sześcioma innymi członkami IV Zarządu Głównego WiN. Zachowały się grypsy, które wysyłał z więzienia do żony i syna. W jednym z nich pisał: „Odbiorą mi tylko życie. A to nie najważniejsze. Cieszę się, że będę zamordowany jako katolik za wiarę świętą jako Polak za Polskę niepodległą i szczęśliwą. Jako człowiek za prawdę i sprawiedliwość. Wierzę dziś bardziej niż kiedykolwiek, że idea chrystusowa zwycięży i Polska niepodległość odzyska, a pohańbiona godność ludzka zostanie przywrócona (…)”.
3 maja 2007 roku prezydent Lech Kaczyński nadał pośmiertnie Łukaszowi Cieplińskiemu Order Orła Białego w uznaniu znamienitych zasług dla Rzeczpospolitej Polskiej.
Źródło: IPN, dzieje.pl. Muzeumzolnierzywykletych.pl, muzeum1939.pl, Polskie Radio.
