Na świat przyszedł 30 grudnia 1888 r. w Krakowie w rodzinie Wincentyny z domu Miszczyńskiej i Jana, który z wykształcenia był prawnikiem, a zawodowo pracował jako urzędnik na kolei. Był jednym z czworga rodzeństwa. Po odziedziczeniu majątku po bracie ojca, Kwiatkowscy przeprowadzili się do Czernichowic koło Zbaraża. Uczęszczał do Gimnazjum Franciszka Józefa we Lwowie, a następnie do Gimnazjum Jezuitów w Bąkowicach pod Chyrowem. Po zdaniu egzaminu dojrzałości rozpoczął studia chemiczne na Politechnice Lwowskiej. Z uwagi na obawy matki o jego działalność polityczną naukę kontynuował w Monachium. Działał na rzecz Polskich Drużyn Strzeleckich, a także organizacji niepodległościowych „Zet” i „Zarzewie”. Jego żoną została Leokadia Glazer, którą poślubił w 1913 r., a następnie przeprowadził się do Lublina obejmując stanowisko wicedyrektora gazowni.
Podczas I wojny światowej był żołnierzem Legionów Polskim oraz współpracownikiem Polskiej Organizacji Wojskowej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej zatrudniono go w sekcji chemicznej Głównego Urzędu Zaopatrzenia Armii przy Ministerstwie Spraw Wojskowych. W 1931 r. wystąpił z wojska i rozpoczął pracę wykładowcy na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, a następnie został dyrektorem ds. technicznych w chorzowskiej Państwowej Fabryce Związków Azotowych., gdzie pomimo przeciwności udało mu się rozwinąć produkcję nawozów na znacznie większą skalę niż za czasów Niemców. Na patentach Mościckiego stworzono nowe działy i technologie. Zakład stale rozwijał się i rozbudowywał co wzmacniało potencjał tej części gospodarki.
Po przewrocie majowym w 1926 r., kiedy to Mościcki został prezydentem, mianował Kwiatkowskiego na ministra przemysłu i handlu w rządzie Kaźmierza Bartla. Kwiatkowski wspierał rozwój Górnego Śląska, a także był propagatorem powstania portu w Gdańsku, którego powstanie przyczyniło się do poprawy koniunktury, głównie polskiego węgla, a także umożliwiło rozwój handlu morskiego. W 1926 r. powołał także Przedsiębiorstwo Państwowe Żegluga Polska. Ponadto po przyznaniu praw miejskich Gdyni przystąpiono do rozbudowy nowopowstałego miasta. Kwiatkowski wyjątkowo dbał o rozwój polskiego handlu, nie tylko poprzez rozwój strategicznych miejsc na mapie kraju, ale także próbując przyciągnąć zagranicznych inwestorów. Był zwolennikiem zrównoważonego budżetu oraz stabilności polskiej waluty. Do jego największych zasług należy zorganizowanie Powszechnej wystawy Krajowej w Poznaniu w 1929 r. Dobrą passę Kwiatkowskiego przerwał światowy kryzys, a jego samego zaczęto oskarżać o „radosną twórczość gospodarczą”. Jednocześnie nie był ulubieńcem Marszalka Józefa Piłsudskiego, co w konsekwencji spowodowało, iż nie został powołany do rządu Walerego Sławka, czym został skazany na banicję polityczną.
W latach 1931-1935 był dyrektorem Państwowej Fabryki Związków Azotowych w Mościcach koło Tarnowa, a następnie naczelnym dyrektorem Zjednoczonych Fabryk Związków Azotowych w Chorzowie i Mościcach. Udało mu się zażegnać problemy spowodowane kryzysem, a to dzięki uruchomieniu eksportu, udzieleniu ulg rolnikom oraz szeroko zakrojonej akcji informacyjnej.
Do rządu wrócił 13 października 1935 r. obejmując tekę ministra spraw gospodarczych i ministra skarbu. Kwiatkowski przedstawił rządowi szeroko zakrojony plan gospodarczy dla Polski, w którym postawił na wzmocnienie obronności, obronę stanu posiadania, oddłużenie rolnictwa. Przeprowadził również reformę finansowo-skarbową, jak również stawiał na zrównoważony rozwój, modernizacje i aktywizację biedniejszych terenów. Ponadto zainicjował utworzenie Centralnego Okręgu Przemysłowego, w ramach którego powstawały kolejne kombinaty.
Podczas II wojny światowej Kwiatkowski był internowany do Rumunii, gdzie pracował naukowo. Po powrocie do kraju został kierownikiem Delegatury Rządu ds. Odbudowy Wybrzeża oraz Przewodniczącym Planu Rozbudowy Trójmiasta, za co był krytykowany przez emigrację polityczną i opozycję krajową. W 1948 r. odsunięto go od działalności politycznej i skierowano na przymusową emeryturę. Do działalności naukowej powrócił po 1958 r. Zmarł 22 sierpnia 1974 r. w Krakowie.
Publikacja powstała dzięki wsparciu Fundacji KGHM Polska Miedź
