Gabriela urodziła w Warszawie się 16 maja 1868 r, chociaż za rok urodzin podawała 1971. Jej rodzice pochodzili z Podlasia. Ojciec Antoni Iwanowski był lojalistą, a także piastował stanowisko wysokiego urzędnika carskiego. Matka Sybilla Rosenwerth pochodziła z ziemiańskiej rodziny i była dziedziczką dóbr Wólka-Okrąglik. Dziewczyna szybko straciła rodzinę. Matka umarła, gdy Gabriela była zaledwie siedmioletnią dziewczynką, natomiast ojciec umarł dziesięć lat później.Dziewczyna mimo, że została osierocona to nadal należała do ówczesnej warszawskiej elity. Uczestniczyła w charytatywnych zbiórkach, które były prowadzone podczas Wielkiego Tygodnia w kościołach katolickich.
Uczęszczała do pensji żeńskiej Emilii i Józefy Krajewskich w Warszawie, którą ukończyła w 1889 r. Bardzo dobrze zdana matura pozwoliła jej dostać się na studia na Wydział Przyrodniczy Uniwersytetu w Genewie. Zaczęła działać w Zarządzie Młodzieży Polskiej „Zet”, gdzie poznała swojego przyszłego męża Zygmunta Balickiego. Za jego sprawą związała się później z endecją Dmowskiego. Podobno Balicki biorąc Gabrielę za żoną kierował się głównie pobudkami finansowymi, z kolei ona wręcz odwrotnie, bardzo kochała męża.
Podczas studiów Balicka odkryła swoje powołanie. Zafascynowana botaniką postanowiła kontynuować naukę co zaowocowało napisaniem doktoratu pod kierunkiem Roberta Chodata. Pracę naukową kontynuowała w Monachium, a jej mentorem byłprofesor Karl von Goebel. Prowadziła badania dotyczące anatomii i cytologii roślin.Nawiązała również współpracę z pismem kobiecym „Ster”, w którym publikowała artykuły popularnonaukowe oraz traktujące o psychologii.
Baliccy powrócili do Polski w 1898 r. i zamieszkali w Dębnikach pod Krakowem. Przeprowadzka była podyktowana koniecznością opieki nad siostrą i jej rodziną, która zachorowała na chorobę zakażą, a która ostatecznie okazała się śmiertelna. Baliccy wzięli pod opiekę czwórkę osieroconych dzieci, chociaż nigdy nie sformalizowali adopcji. Gabriela kontynuowała pracę naukową, a Dębniki stały się centrum spotkań towarzyskich opcji narodowej, w których kobieta aktywnie uczestniczyła.
Po przeprowadzce Balickich do Warszawy ich mieszkanie na Smolnej 10 również stało się epicentrum spotkań towarzyskich. Jednak udane życie towarzyskie i zawodowe nie przekładało się na prywatne. Baliccy rozstali się w 1910 r.
Kiedy wybuchła I wojna światowa Gabriela zaczęła działać na rzecz Polskiego Czerwonego Krzyża. Podczas wojny zginął jej były wówczas mąż, z którego śmiercią kobieta nie mogła się pogodzić i podobno do końca życia chodziła w żałobie. Po wojnie została posłanką z ramienia Narodowego Komitetu Wyborczego Stronnictw Demokratycznych i była jedną z ośmiu kobiet, które otrzymały wtedy mandat w izbie niższej. Włączyła się w pracę Komisji Konstytucji i Komisji Oświatowej, a ponadto zaczęła działać w Narodowej Organizacji Kobiet.
Jako posłanka II kadencji Sejmu była jedyną przedstawicielką płci pięknej z ramienia endecji. Była oponentką rządu w sprawach szkolnictwa i stawał w obronie nauczycieli, którzy byli szykanowani z powodu braku przynależności do obozu sanacyjnego. Trzecia kadencja sejmu była jednocześnie ostatnią dla Balickiej. Posłanka zwracała uwagę na likwidację katedr na uniwersytetach, sprzeciwiała się stosowaniu kar cielesnych, a także wychowaniu państwowemu, które zostało wprowadzone do szkół. Ponadto krytykowała powstaniu obozu w Berezie Kartuskiej i nieludzkiemu traktowaniu przebywających tam więźniów. Sprzeciwiała się reformom oświaty, a w szczególności krytykowała ustawę o ustroju szkolnym z 1932 roku, ustawę o szkolnictwie prywatnym z 1932 roku, a także ustawę o szkołach akademickich z 1933 roku
W 1935 r. zrezygnowała z życia politycznego. Czasy II wojny światowej spędziła w większości w dworze w Górce Narodowej koło Krakowa. Zmarłą 19 lutego 1962 w Krakowie, gdzie pochowano ją na Cmentarzu Rakowieckim.
Publikacja powstała dzięki wsparciu Fundacji KGHM Polska Miedź
