Urodził się w Krakowie 20 marca 1895 roku, w rodzinie robotniczej, był najmłodszy z czwórki rodzeństwa. Rodzice dbali o wykształcenie dzieci, Emil ukończył Seminarium Nauczycielskie w Krakowie.
W wieku 17 lat wstąpił do towarzystwa,, Strzelec “związanego z nielegalnymi organizacjami inspirowanymi wówczas przez marszałka Józefa Piłsudskiego. Kiedy wybuchła pierwsza wojna światowa zgłosił się do nowo utworzonych Legionów. Za męstwo w walkach w 1923 roku został odznaczony Krzyżem Virtuti Militari. Duży wpływ na poglądy i charakter młodego legionisty wywarł komendant Piłsudski, dowódca pierwszej Brygady. W 1917 roku wykorzystując moment, kiedy wycofywała się I Brygada z frontu, ukończył niższą szkołę oficerską. Kiedy żołnierze Legionów odmówili przysięgi na wierność cesarzowi Niemiec i Austro-Węgier, Fieldorf wierny swoim przekonaniom został wcielony do karnej kompanii i wysłany na front włoski skąd uciekł do Polski. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę wstąpił do Wojska Polskiego początkowo jako dowódca plutonu, a od 1919 roku dowodził kompanią karabinów maszynowych I Dywizji Piechoty, która pod dowództwem Edwarda Śmigłego-Rydza wyzwoliła Wilno spod władzy bolszewików. Za udział i odwagę okazaną podczas walk pod Dyneburgiem został odznaczony Krzyżem Walecznych.
Po zakończeniu działań wojennych zamieszkał w Wilnie, gdzie poślubił Janinę Kobilińską, tam tez na świat przyszły jego dwie córki Janina i Maria. Pozostając w czynnej służbie został awansowany do stopnia majora i skierowany do I Pułku Piechoty Polskiej jako dowódca batalionu ,, Tróki “, a następnie jako zastępca dowódcy pułku ,, Wilno”. Przed wybuchem II wojny światowej objął dowództwo nad 51 pułkiem Strzelców Kresowych w Brzeżanach. Podczas kampanii wrześniowej walczył ze swoim odziałem, aż do rozbicia pułku. Kiedy dowiedział się o ataku na Polskę przez ZSRR, po klęsce dywizji rozkazał swoim oficerom przebijać się z okrążenia niewielkimi grupami, sam w cywilnym ubraniu przedostał się do Krakowa, stamtąd próbował dostać się do Francji, ale został zatrzymany, następnie internowany i po kilku tygodniach uciekł do Paryża. We Francji ukończył kursy i awansował do stopnia pułkownika, skierowano go do Związku Walki Zbrojnej pod dowództwem generała Sosnkowskiego, gdzie przygotowywał się do misji kurierskiej do Polski. Wyruszył w 1940 roku drogą okrężną przez Londyn, Kair, Stambuł i Belgrad. Początkowo działał w Warszawie, następnie w Wilnie i Białymstoku, gdzie pełnił obowiązki sztabowe i kierownicze.
W styczniu 1943 roku Fieldorf został mianowany na dowódcę Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK Kedyw. Wówczas przyjął pseudonim ,, Nil “ na pamiątkę długiej podroży z Wielkiej Brytanii do Polski. Kedyw zajmował się planowaniem i organizowaniem akcji dywersyjnych przeciwko niemieckiemu okupantowi oraz siłom bezpieczeństwa takim jak Gestapo czy SS. W ciągu dwóch lat działania Kedywu pod dowództwem generała Nila przeprowadzono 1200 akcji, gdzie niszczono obiekty wojskowe okupanta oraz wykonywano wyroki śmierci na wyjątkowo okrutnych funkcjonariuszach Gestapo jak również na donosicielach. Jedną z najgłośniejszych akcji Kedywu było wykonanie wyroku śmierci na szefie SS i policji dystryktu warszawskiego gen. Franzu Kutscherze.
Kiedy Armia Czerwona zbliżała się do granic Polski, Fieldorf otrzymał od generała Tadeusza Komorowskiego ,, Bora “, który był nowym dowódcą Armii Krajowej, polecenie utworzenia organizacji ,, Niepodległość “pod kryptonimem ,, Nie “.
Miała to być tajna organizacja złożona z najlepszych żołnierzy i oficerów oraz przedstawicieli państwa Podziemnego, miała ona kontynuować walkę po wkroczeniu Sowietów do Polski. Fieldorf pozostał w głębokiej konspiracji, z tego powodu też nie walczył w Powstaniu Warszawskim, na krótko przed upadkiem powstania został mianowany generałem brygady, a następnie w październiku 1944 roku zastępcą generała Okulickiego. W marcu 1945 roku generał Fieldorf został przypadkowo aresztowany przez Sowietów w Milanówku pod fałszywym nazwiskiem, nie został rozpoznany. Niestety akcja odbicia generała z więzienia nie została przygotowana na czas i wywieziono go do łagru w głąb ZSRR. Dla zmylenia przeciwnika, rozpowszechniano wiadomości o ucieczce Nila do Wielkiej Brytanii, gdyż NKWD poszukiwało generała Fieldorfa.
Gen. August Emil Fieldorf „Nil” – jeden z najbardziej zasłużonych żołnierzy podziemia niepodległościowego | dzieje.pl – Historia Polski
August Emil Fieldorf „Nil” • Życiorysy.pl (zyciorysy.pl)
Publikacja powstała dzięki wsparciu Fundacji KGHM Polska Miedź
