Za początek telewizji w Polsce często błędnie uznaje się rok 1952, kiedy to 25 października został wyemitowany pierwszy program, który trwał pół godziny. Jednak telewizja w Polsce powstała jeszcze znacznie wcześniej.
Pierwsze wzmianki o konieczności stworzenia urządzenia do „widzenia na odległość” pojawiły się w 1878 r. w czasopiśmie „Kosmos” w tekście Juliana Ochorowicza. Sam wynalazca nie był jednak w stanie stworzyć mechanizmu, natomiast zainspirował innych, którzy wykorzystali jego wiedzę. Kreatorem pierwszej w Polsce telewizji możemy nazwać z pewnością Jana Szczepanika.”Polski Edison” w 1987 r. opatentował teleskop, czyli aparat, który odtwarzał obraz na odległość przy pomocy elektryczności. Trzy lata później podczas wystawy światowej zaprezentował światu ulepszoną wersję urządzenia, nazwaną telefonem.
Kolejnym, który podjął temat był zaledwie siedemnastoletni gimnazjalista Mieczysław Wolfke, który opublikował pracę pt. „Telektroskop bez drutu. Aparat do przenoszenia obrazu za pomocą fal elektromagnetycznych”
W 1929 inżynier Stefan Marczarski zbudował i opatentował model nadajnika i odbiornika telewizyjnego, za pomocą którego zapisywano obrazy na obracających się płytach metalowych. Nie był to imponujący okaz, albowiem przekątna miała zaledwie kilka centymetrów, a obraz nie był do końca wyraźny, jednakże otworzył drogę do stworzenia „okna świat”, które dzisiaj jest w każdym domu. Wynalazek, po tym jak patent został odkupiony przez Ministerstwo Poczt i Telegrafów, został zaprezentowany na Powszechnej Wystawie Krajowej. Model zaproponowany przez Marczarskiego był podstawą do stworzenia w kolejnych latach ruchomych reklam świetlnych w USA.
Kolejną cegiełkę do stworzenia tego, co dziś znamy pod nazwą telewizji dołożyli Edward Twardow i Fryderyk Dyma, którzy stworzyli mechanizm umożliwiający przesył sygnału telewizyjnego. Pierwszą transmisję sygnału przeprowadzono w 1931 r. w Katowicach w rozgłośni Polskiego Radia. Niestety, jakoś obraz nadal była słaba. Dodatkowo ówczesny kryzys uniemożliwił im dalsze prace, gdyż nie mogli znaleźć sponsorów, którzy sfinansowaliby prowadzenie badań i eksperymentów.
Przełomowy okazał się być rok 1935 r., albowiem w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym powstał Dział Telewizji, którego kierownictwo objął Inż. Lesław Kędzierski. W kolejnym roku rozpoczęto budowę nadajnika, który powstał na wieżowcu Prudentalu – najwyższym wieżowców w ówczesnej Warszawie. Nadajnik miał za zadanie umożliwić przekaz filmów kinematograficznych. W 1937 r. powstała eksperymentalna stacja telewizyjna, która miała nadawać z anteny zamocowanej na wcześniej wspomnianym budynku. 5 października 1938 r. miał miejsce pokaz transmisji telewizyjnej z udziałem wielkiej gwiazdy tamtych czasów –Mieczysławem Foggiem. Mimo to fakt ten nie został uwzględniony przez prasę i za pierwszy pokaz telewizyjny uznaje się pokazy podczas II Dorocznej Wystawy Radiowej. Sprowadzono w tym celu wóz transmisyjny firmy Philips wraz z mobilnym studio, a także kamerę ikonoskopową, a także odbiorniki telewizyjne. Pierwszym filmem, który został wyemitowany w próbnej telewizji była „Barbara Radziwiłłówna”.
Wybuch II Wojny Światowej położył kres dynamicznie rozwijającej się w Polsce telewizji, a Niemcy już we wrześniu 1939 r. zrabowali aparaturę z Eksperymentalnej Stacji Telewizyjnej. Z kolei maszt na budynku Prudentalu uległ całkowitemu zniszczenia po eksplozji pocisku w 1944 r.
Po wojnie prace nad telewizją ponownie zostały wdrożone, czego efektem był pierwszy program telewizyjny, który ruszył 25 października 1952 r. o godz. 19:00.
Publikacja powstała dzięki wsparciu Fundacji KGHM Polska Miedź
