Urodzony 4 kwietnia 1875 r. wychowywał się w rodzinie o silnie patriotycznych wartościach. Jego dziadek Stanisław Antoni Prószyński został zesłany na Syberię w 1856 r. przez władze carskie za działalność konspiracyjną. Po powrocie z niewoli osiadł w Mińsku, w którym założył zakład fotograficzny. Jego synem, a zarazem ojcem Kazimierza był Konrad Prószyński, który stworzył elementarz języka polskiego. Matką była Cecylia z domu Puciaty. Kazimierz ukończył gimnazjum w Warszawie, a następnie uczył się w szkole realnej Wojciecha Górskiego.
Studiował na politechnice w Liege w Belgii, gdzie świetnie sobie radził, a zarazem ujawił swoje zdolności wynalazcze i konstrukcyjne. Jeszcze podczas studiów, w 1894 r. stworzył pierwszy aparat, który potrafił rejestrować i odtwarzać filmy. Nazwał go pleograf. w tym samym roku opatentował wynalazek wyprzedzając tym samym braci Lumière, którzy byli uznawani za prekursorów telewizji. August Lumière, sam zresztą przyznał: „Byłem, wraz z bratem, twórcą filmu francuskiego, ale istniał również pewien Polak, niejaki Kazimierz Prószyński, który nas znacznie wyprzedził”[Ukończywszy studia powrócił do stolicy i tam stworzył nową konstrukcję. Był to ekspedytor uniwersalny, który miał służyć w wydawnictwie jego ojca, który piastował stanowisko redaktora w gazecie „Promyk” oraz „Gazecie świątecznej”.
W roku 1901 założył drugą w Polsce wytwórnię filmową – Towarzystwo Udziałowe Pleograf. Prószyński przy pomocy wynalezionego przez siebie pleografu uwieczniał krótkie filmy, które przedstawiały życie mieszkańców Warszawy. Przede wszystkim był jednak twórcą pierwszych filmów fabularnych, do których zaangażowano aktorów, co należy uznać za stworzenie fundamentów polskiej kinematografii. Pierwszymi filmami, które nakręcił w 1902 r. były „Powrót birbanta” oraz „Przygoda dorożkarza”, do których zaangażowano Kazimierza Junosza-Stępowskiego i Władysława Neubelta. Wytwórnia Prószyńskiego na początku XIX wieku zajmowała się promocją aparatów wynalazcy, a także organizowała pokazy filmowe. Po raz pierwszy odbyły się one w okresie od 31 marca do 2 kwietnia 1902 r. w Teatrze Letnim w Ogrodzie Saskim. Zaprezentowano filmy zrealizowane przez Prószyńskiego, tj. Ślizgawkę w Dolinie Szwajcarskiej, Ślizgawkę w Ogrodzie Saskim, Ruch uliczny przed pomnikiem Mickiewicza, Wyścigi, Pogotowie Ratunkowe, Na Placu Św. Aleksandra oraz Pod Ostrą Bramą w Wilnie.
Kolejnym wynalazkiem stworzonym przez Pruszyńskiego była pierwsza na świecie ręczna kamera filmowa o napędzie automatycznym zwana aeroskopem. W 1911 r. za pomocą urządzenia Polak nakręcił koronację króla Anglii – Jerzego V.
Rok 1913 r. był kolejnym, który dzięki Prószyńskiemu zapisał się na kartach kinematografii, albowiem dzięki nowemu wynalazkowi – kinofonowi stworzył pierwsze dźwiękowe filmy.
Po wybuchu I wojny światowej konstruktor wyjechał ze świeżo poślubioną małżonką, angielką Dorothy Abrey do Stanów Zjednoczonych i tam kontynuował swoje dzieło. Powołał do życia wytwórnię kamer ręcznych „Oko”, niestety wybuch wielkiego kryzysu, a 100 egzemplarzy kamer, które były przygotowane do sprzedaży Prószyński rozbił młotkiem w obawie przed odwzorowaniem jego wynalazku.
Po powrocie do wyzwolonej Polski stworzył Centralną Europejską Wytwórnię Kinematografu Amatorskiego inż. Prószyńskiego.
W czasie trwania II wojny światowej Prószyński zaangażował się w działalność konspiracyjną. Aresztowany podczas powstania sierpniowego został wywieziony do niemieckiego bnozu Gross-Rossen, gdzie zmarł w wieku 70 lat.
Publikacja powstała dzięki wsparciu Fundacji KGHM Polska Miedź
